لفظ مؤوّللفظ مؤوّل به لفظ استعمال شده در معنای مرجوح آن اطلاق می‌شود. ۱ - تعریفمؤوّل از مصدر تاویل و به معنای «تفسیر شده» می‌باشد و در اصطلاح، لفظی است که بر معنای مرجوح دلالت می‌نماید؛ یعنی هرگاه لفظ دارای معنای راجح ( ظاهر ) و معنای مرجوح (غیر ظاهر) باشد و از آن، معنای مرجوح اراده گردد، آن را لفظ مؤوّل می‌گویند، مانند: تاویل لفظ « ید » در آیه شریفه: ﴿یَدُ اللّهِ فَوْقَ اَیْدِیهِمْ﴾ به معنای « قدرت » که معنای غیر ظاهر و مرجوح آن است. ۱.۱ - نکتهدر علم تفسیر ، حمل کردن لفظ بر معنای مؤوَّل (غیر ظاهر) را تاویل می‌نامند. در برخی از کتاب‌های اصولی از لفظ مؤوَّل تحت عنوان تاویل بحث شده است. [۴]
اصول الفقه، زهیرالمالکی، محمد ابوالنور، ج۲، ص۱۷.
[۵]
اصول الفقه الاسلامی، زحیلی، وهبه، ج۱، ص۳۱۴.
۲ - پانویس
۳ - منبعفرهنگ نامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۶۷۵، برگرفته از مقاله «لفظ مؤوّل». رده‌های این صفحه : الفاظ غیر واضح
|